Jak to było na Wołyniu?

Publikuję zamieszczone poniżej świadectwo

za przyzwoleniem mojego przyjaciela - B.C.

Tak było..... – (1943)

….uduśmy – uduśmy go  matuniu, bo jeśli zacznie płakać znajdą naszą kryjówkę tutaj  i wymordują nas wszystkich - szeptała bladymi ustami do karmiącej mnie piersią mamy, drżąca i sparaliżowana  potwornym  strachem moja pięcioletnia siostrzyczka Lizia. Przed momentem przez  piwniczne wąskie podłużne otwory naszej kryjówki, usytuowanej poziomo tuż nad  powierzchnią ziemi, częściowo  przysłonięte rozrzuconym w nieładzie  sprzętem rolniczym, zarośniętym kępami trawy, widziała z odległości zaledwie  niewielu  metrów, jak jeden z  wieloosobowej grupy ukraińskich bandytów dopadł wybiegającą z domu dziewczynkę. Przewrócił  ją kopnięciem filcowego buciora, a następnie  trzymając za nóżki przerażone dziecko, zamachnął nią w powietrzu i roztrzaskał jej maleńką główkę o żelazny dyszel pługa, stojącego nieopodal szopy,  pod którą w piwnicy  byliśmy ukryci. Drgające konwulsyjnie ciało dziecka, oprawca rzucił pod ścianę tak, iż przysłoniło z zewnętrznej strony szczelinę przy której  patrząc na podwórko wsparta na palcach, przed chwilą stała maleńka Lizia, podtrzymywana przez, naszą ukrywającą się od dwóch lat u cioci Hanusi siostrzyczkę dwunastoletnią żydóweczkę Ester.

Krzyki mordowanych na podwórzu polskich osadników, nieszczęśników, którym nie udało się schronić przed szalejącymi siepaczami, wypełniały straszliwym echem ciemne, wilgotne wnętrze  niskiej piwnicy, w której  wraz z dużą grupą   kobiet i  dzieci  znaleźliśmy  nasze schronienie.

Wiele z nich – klęcząc, zastygłe z przerażenia, zbite w kilkuosobowe  grupki modliły  się bezgłośnie. One  także były niemymi świadkami tej nieludzkiej zbrodni,  która rozgrywała się w zasięgu ich wzroku.

***********

Urodziłem się 31 Lipca 1943, we Włodzimierzu na Wołyniu. 

Opisany tu dramat  miał  miejsce w połowie miesiąca sierpnia 1943 roku we wsi Wodzinek w pobliżu Włodzimierza Wołyńskiego.

W czasie największej fali  terroru – bestialskich rzezi dokonywanych przez  ziejących nienawiścią bandziorów ukraińskich - wykolejeńców takich zbrodniczych organizacji jak - UPA - OUN, mordujących bezbronną ludność Polską i wszystkie nie ukraińskie mniejszości tam zamieszkujące– ich hasło  wtedy – PANOW LAHIV BUDYM REZATY .

Mój Anioł Stróż po raz pierwszy w moim krótkim życiu osłonił mnie swym skrzydłem.

*****