[...]
Portale do innych wymiarów
- Właściwie to był zwykły adwent i zwykła
niedziela. Na dworze było potwornie zimno i wszędzie leżał śnieg. Para
małżeńska, która pragnie pozostać anonimową, zaprosiła do siebie kilku krewnych
na kawę. Całe towarzystwo
z radością zasiadło przy suto zastawionym ciastami stole. Drzwi na korytarz
o długości około ośmiu metrów były na oścież otwarte. W ścianie naprzeciwko nie było drzwi do innego pokoju. W korytarzu świeciło się nieco przytłumione światło.
z radością zasiadło przy suto zastawionym ciastami stole. Drzwi na korytarz
o długości około ośmiu metrów były na oścież otwarte. W ścianie naprzeciwko nie było drzwi do innego pokoju. W korytarzu świeciło się nieco przytłumione światło.
Nagle z korytarza wyszedł człowiek. Mężczyzna
w średnim wieku. Sportowa sylwetka. Był opalony i zbyt siwy jak na swój wiek.
Na sobie miał tylko szorty
i T-Shirt; strój dziwnie nie pasujący do tej pory roku. W ręce trzymał małą miseczkę, z której idąc, coś wyjadał. Przeszedł kilka kroków przez korytarz, odwrócił się i zniknął w innym miejscu w ścianie.
i T-Shirt; strój dziwnie nie pasujący do tej pory roku. W ręce trzymał małą miseczkę, z której idąc, coś wyjadał. Przeszedł kilka kroków przez korytarz, odwrócił się i zniknął w innym miejscu w ścianie.
Wszyscy obecni widzieli tego dziwnego gościa,
lecz byli tak skonsternowani, że nie potrafili wymówić ani słowa.
Jeszcze zanim ktoś z obecnych zdołał się
połapać o co chodzi, ów tajemniczy mężczyzna pojawił się ponownie w miejscu, w
którym dopiero co zniknął, jednak już bez miseczki w dłoni. Tym razem znowu przeszedł kilka kroków przez korytarz i
zajrzał krótko do salonu, w którym siedzieli oniemiali goście. W tym momencie
na jego twarzy pojawił się wyraz przerażenia. Krzyknął głośno, rzucił się w
kierunku tego miejsca w ścianie, skąd wyszedł po raz pierwszy i zniknął.
Po opanowaniu strachu, cała rodzina
dyskutowała to wydarzenie i wtedy właściciele mieszkania przyznali, że znają
tego mężczyznę i że już widzieli go kilka razy w korytarzu, jednak jeszcze
nigdy w obecności świadków. Można rzec, że już się do niego przyzwyczaili, ale
jeszcze nigdy nikomu o tym nie opowiedzieli.
Ten obcy mężczyzna aż do owej niedzieli chyba
ich nigdy nie zauważał.
- Co wynika z tej historii? Co mamy o tym
myśleć?
- Oczywiście - o ile jest ona prawdziwa - co jednak należy przyjąć w obliczu tak licznych świadków. Nawet dla człowieka otwartego na niebywale wydarzenia, interpretacja tego, co tu słyszeliśmy, nie jest łatwa.
- Oczywiście - o ile jest ona prawdziwa - co jednak należy przyjąć w obliczu tak licznych świadków. Nawet dla człowieka otwartego na niebywale wydarzenia, interpretacja tego, co tu słyszeliśmy, nie jest łatwa.
- Czy ten obcy człowiek był intruzem, innymi
słowy zwykłym włamywaczem?
- Takie tłumaczenie można od razu odrzucić, bowiem mężczyzna ten wszedł do mieszkania nie przez drzwi, a przez ścianę. (...a właściciele domu już go widywali – dop. tłum.).
- Takie tłumaczenie można od razu odrzucić, bowiem mężczyzna ten wszedł do mieszkania nie przez drzwi, a przez ścianę. (...a właściciele domu już go widywali – dop. tłum.).
A więc mógł to być duch?
- Nie ważne, czy wierzymy w istnienie duchów, czy nie, także i to wyjaśnienie wydaje się nieprawdopodobne. Postać ta nie sprawiała wrażenia „błąkającej się duszy”, która po śmierci swego ciała nie może znaleźć sobie spokoju, lecz sprawiała wrażenie raczej zwykłego człowieka, który zajęty był zwykłymi czynnościami w swoim domu. Zaś najmocniejszym argumentem jest to, że obie strony brały udział w tym samym zdarzeniu. Ta postać nie „straszyła” zebranych gości w tym mieszkaniu, lecz mężczyzna ten sam nastraszył się nie mniej niż oni, spostrzegając nagle siedzących w pokoju obcych ludzi przy kawie.
- Nie ważne, czy wierzymy w istnienie duchów, czy nie, także i to wyjaśnienie wydaje się nieprawdopodobne. Postać ta nie sprawiała wrażenia „błąkającej się duszy”, która po śmierci swego ciała nie może znaleźć sobie spokoju, lecz sprawiała wrażenie raczej zwykłego człowieka, który zajęty był zwykłymi czynnościami w swoim domu. Zaś najmocniejszym argumentem jest to, że obie strony brały udział w tym samym zdarzeniu. Ta postać nie „straszyła” zebranych gości w tym mieszkaniu, lecz mężczyzna ten sam nastraszył się nie mniej niż oni, spostrzegając nagle siedzących w pokoju obcych ludzi przy kawie.
Krótko mówiąc: biorąc pod uwagę punkt
widzenia człowieka w szortach, to on, jego miseczka itd. były dla niego realne,
natomiast ludzie siedzący za stołem przy kawie stanowili dla niego zaskakujące paranormalne zjawisko.
Tym samym krystalizuje się następujące
wyjaśnienie: człowiek ten przechodził korytarzem ze swoim jogurtem w dłoni
dlatego, ponieważ on tam mieszka!
- Brzmi absurdalnie?
- Bardzo dobrze. To właśnie to, co paradoksalne, jest tym, co pozwala nam dostrzec błędy we wszechobecnym Matriksie.
- Bardzo dobrze. To właśnie to, co paradoksalne, jest tym, co pozwala nam dostrzec błędy we wszechobecnym Matriksie.
Ten człowiek w korytarzu mieszkania należącego
do tej rodziny, daruje nam faktycznie pierwsze poszlaki wskazujące na istnienie
innej, większej rzeczywistości, której nasza rzeczywistość stanowi tylko
projekcję wywołaną przez Matrix. Skoro ten człowiek istniał, to musiał się
gdzieś znajdować, a to gdzieś – przynajmniej w normalnym przypadku – znajduje
się poza naszą rzeczywistością, poza naszym Matrixem. W naszym Matriksie nie
znajdowało się jego mieszkanie, lecz mieszkanie rodziny, która w niedzielne
popołudnie zasiadła do stołu, aby wypić wspólnie z przyjaciółmi kawę.
- Wyobraźcie sobie naszą rzeczywistość jako
arkusz papieru. Wszystko co do tego świata należy, znajduje się na tym kawałku
papieru, który leży teraz na stole przed wami. Ten kawałek papieru reprezentuje
stworzoną przez Matrix rzeczywistość.
A teraz bez problemu możecie sobie wyobrazić,
że na ten leżący na stole arkusz papieru kładziecie jeszcze jeden, który
symbolizuje inną, równoległą rzeczywistość, która została stworzona przez inny
Matrix.
Wyobraźcie sobie teraz, że te dwa arkusze
papieru leżą dokładnie jeden na drugim, a na tym leżącym pod spodem, zaznaczcie
w myślach to miejsce,
w którym owa rodzina obchodzi adwent i pije kawę. Naturalnie to miejsce odpowiada na tym drugim arkuszu również pewnej pozycji. Tu mieszka ów człowiek z miseczką!
w którym owa rodzina obchodzi adwent i pije kawę. Naturalnie to miejsce odpowiada na tym drugim arkuszu również pewnej pozycji. Tu mieszka ów człowiek z miseczką!
Jego świat jest absolutnie odgrodzony od
naszego świata – przynajmniej w normalnych warunkach. Być może, miasto w którym
mieszka nazywa się tak samo, jak to, w którym mieszka owa rodzina. jednak tak
być nie musi. Być może mieszka on nawet w tym samym mieszkaniu w tym samym
domu. Jednak w jego rzeczywistości może w tym miejscu stać całkiem inny dom –
jego dom. W jego świecie nie musi wcale obowiązywać ta sama data, jaka
obowiązuje tę rodzinę. Wyraźnie w jego świecie było lato, podczas gdy nasza
rodzina obchodziła adwent.
- Oba światy są do siebie podobne pod tym
względem, że w tym równoległym świecie też żyją ludzie, o takim samym wyglądzie
jak my i którzy ubierają się podobnie jak my. Może wskazywać na to, że wyszli
kiedyś z naszej wspólnej przeszłości i rozwinęli się sukcesywnie w swoim
kierunku. Oba światy nie są świadome istnienia tego drugiego (równoległego)
świata...
W normalnych warunkach oczywiście.
- Wyobraźcie sobie teraz, że jednym z arkuszy
jest mała dziurka. Wszystko może się zdarzyć. Ta dziurka znajduje się dokładnie
w tym miejscu, które owa rodzina nazywa swoim korytarzem. Człowiek w szortach
też ma tam swój korytarz. Przechodzi niczego nie podejrzewając i je ze smakiem
swój jogurt.
- Co się dzieje, gdy dochodzi do tego miejsca, w którym znajduje się ta mała dziurka?
- Właśnie: Znienacka wyląduje w mieszkaniu
owej rodziny albo przynajmniej będzie mógł do nich zaglądnąć. Owa nie do
pokonania bariera oddzielająca od siebie dwa światy stała się w tym
miejscu nieszczelna, przepuszczalna, a
to tylko dlatego, że w jednym z dwóch „arkuszy” jest mała dziurka.
Ta mała dziurka jest błędem w Matriksie.
Ta dziurka nie musi istnieć zawsze. Być może
otwiera się ona na krótką chwilę,
a następnie zamyka się już na zawsze. Być może otwiera się i zamyka od czasu do czasu, tak jak w tym przypadku. Właściciele tego mieszkania powiedzieli swoim krewnym, że widzieli tego dziwnego gościa już kilkakrotnie.
a następnie zamyka się już na zawsze. Być może otwiera się i zamyka od czasu do czasu, tak jak w tym przypadku. Właściciele tego mieszkania powiedzieli swoim krewnym, że widzieli tego dziwnego gościa już kilkakrotnie.
- Dlaczego jednak ów mężczyzna z miseczką w
ręce nigdy niczego nie zauważył, aż do tego dnia, gdy zobaczył tych wszystkich
ludzi i tak bardzo przeraził się?
- Ponieważ nasze światy nie są arkuszami
papieru na stole, a miejsca w których stykają się ze sobą dwa światy nie są
zwykłymi dziurkami. Takie otwory mogą czasem otwierać się tylko w jednym
kierunku, a czasem w obu. A czasem nie są to w ogóle „dziury”, lecz
półprzezroczyste okna, tak jak w poniżej zamieszczonym opisie następnego
przeżycia, o którym doniosła jedna
z czytelniczek: [ciąg dalszy w następnym artykule]...
z czytelniczek: [ciąg dalszy w następnym artykule]...
{Z książki pt. Fehler in der Matrix, autorów B. Fosar i F. Bludorf}
Obserwując świat widzę go takim jakim mi go namalowano, a nie takim jakim rzeczywiście jest. Wyobrażając sobie poszczególne miesiące życiorysu na kolejnych stronach książki, w umyśle układam sobie obraz (składam puzzle)korzystając z każdej strony zapisanej książki. Aby uzyskać pełny obraz naszego (Mojego-lub Twojego) bytu na Tej planecie nie da się pominąć tych gorszych stron, gdyż wówczas obraz będzie nie pełny. Strony książki mocno się ze sobą zazębiają tworząc jednolity obraz.
OdpowiedzUsuńNikt nie wie jak jest rzeczywiscie...
OdpowiedzUsuń"Nieważne" piszemy łącznie☺
OdpowiedzUsuńCzytałam w którymś z numerów dwumiesięcznika "Nexus", jak to w Japonii na odprawie celnej na którymś z lotnisk zatrzymano człowieka ponieważ posługiwał się paszportem nieistniejącego kraju (miał też przy sobie nieznane banknoty). Był bardzo zdenerwowany tym zatrzymaniem i twierdził, że takie podróże ze swojego kraju od Japonii wykonywał bardzo często. Zamknięto go w pokoju przesłuchań, ale gdy przyjechały służby specjalne człowiek ów zniknął.
OdpowiedzUsuńBardzo ciekawa opowiesc
OdpowiedzUsuńCiekawe co to dla nas oznacza
OdpowiedzUsuń