ZAUFANIE a nie ŚLEPA WIARA: misteria, czerwone jałówki, szahid, magia, mantry etc, itp

 Zaufanie do świętego Życia służy nam jako poręka tych dóbr, które niesiemy w sobie, czyli w głębi duszy, dzięki zaufaniu do Świętego Życia zdobywamy wiedzę i dowód na istnienie naszego boskiego, Kosmicznego Dziedzictwa - naszej prawdziwej ojcowizny.
- Dzięki zaufaniu jesteśmy dziś w stanie przypomnieć sobie
o naszej boskiej, prawdziwej tożsamości.
- Dzięki zaufaniu jesteśmy dziś w stanie poznać i zaświadczyć istnienie Uniwersalnej Prawdy Absolutnej, której częścią treści jest każda świadoma swej boskości istota duchowa.
- Dzięki zaufaniu poznaliśmy i nadal rozpoznajemy, że świadoma twórczość wywodzi się z uczucia boskiej miłości i Słowa wypowiadanego przez Wewnętrzny Głos i że tak właśnie stworzone są i nadal są tworzone Nowe Niebiańskie Wymiary, Boskie Domeny, subdomeny i Nowa Ziemia.
- Ufający Świętemu Życiu biblijny Abel (hebr. natchniony) żył spokojnie prowadzony przez ŚWIĘTE ŻYCIE, co irytowało zawistnego Kaina (hebr.  kain to zawistny, zazdrosny).
Abel służył Świętemu Życiu i był nieśmiertelny na podobieństwo Stwórcy - Kain służył śmierci i tak stał się śmiertelnikiem.
-Henoch (hebr. Chanoch <wychowanek > - wychowywała go istota z wymiaru eterycznego  został ewakuowany z Ziemi, aby nie oglądał śmierci - owocu Kainitów.
Potomni szukali go, ale znaleźli. Dla istot niebiańskich, czyli
pochodzących z wymiarów eterycznych był dojrzałym owocem. Nie można harmonizować, rezonować ze Świętym Życiem bez zaufania do Niego. Istota służąca Świętemu Życiu pokłada w Nim absolutną ufność; nie wierzy a wie i doświadcza w codziennym ziemskim życiu Absolutnej PRAWDY, że kto już nie szuka - ten znalazł Życie Wieczne, bowiem obdarzony nieśmiertelnością składa ją z wdzięcznością  na ołtarzu Życia
w swej wewnętrznej żywej świątyni Absolutu.

- Każda istota żywa może zadać sobie w każdej chwili pytanie: Czy ja chcę tylko reagować jak funkcjonariusz na rozkazy

czy świadomie tworzyć, do czego Stwórca mnie

jako swoje narzędzie stworzył ?

-Ufał Świętemu Życiu Noe (hebr. spokojny), który świadomie pielęgnował w sobie spokój ducha, ciszę i bezinteresowną miłość, a dlatego mógł zostać pouczony przez istoty z innych wymiarów jak należy postąpić w "czasie ostatecznym", w etapie podbramkowym (tak jak obecnie ludzie szukają rozwiązania on budował arkę według instrukcji tychże pozaziemskich istot. Odwrócił się od tak zwanego zewnętrznego świata; nastawił drugi policzek, a więc zmienił nastawienie do ziemskiego systemu; nastawił się do wewnątrz i stał się dziedzicem sprawiedliwość. Zabrał z Ziemi tylko zdrowe nasienie a także ostatniego z Anakim.
- Także Sumeryjczyk zwany Awramem a potem Abrahamem (ten lud został osadzony na Ziemi) - genetyczny prototyp, który przez istoty z innego wymiaru nazwały AwRam (hebr. Wielkim Ojcem) który żywił zaufanie do Świętego Życia. Nastawił się na Głos Wewnętrzny i pozwolił sobą pokierować, aby dotrzeć do "Ziemi Obiecanej"...i szedł wewnętrzną drogą nie wiedząc  dokąd właściwie podąża, dokładnie tak, jak obecnie wielu "obudzonych podąża w kierunku Nowej Ziemi  obiecanej przez Chrystusa pod Nowym niebem przezeń przepowiadanym i stworzonym z Boską Pomocą. (Cytat: Ja i Ojciec jednym jesteśmy)...
- Ufny przywędrował do Ziemi Obiecanej, jako ziemi obcej, pod namiotami mieszkając z Izaakiem i Jakubem -, współdziedzicami tej samej obietnicy. Oczekiwał bowiem stanu ducha, stadium świadomości bazującego na silnych fundamentach, których architektem i budowniczym jest sam Stwórca.
  "Na tej skale buduję moją żywą świątynię".

- Także wielka księżna Sumeru, Sara (hebr. księżna), czcigodna małżonka Abrahama ufała Świętemu Życiu i Wewnętrznemu Głosowi i mimo podeszłego wieku, otrzymała moc poczęcia.

- Ufała Świętemu Życiu Miriam, którą odwiedzały istoty z innego wymiaru i przez jej portal zszedł na plan materii Współrządca wszechświata, Pan Płomienia, Książę Pokoju, Przedziwny Doradca - Chrystus (co bynajmniej nie znaczy, że była "Matką Boską, wieczną dziewicą w sensie ginekologicznym; dziewictwo jest naturalnym stanem świadomości istoty pamiętającej ten stan od chwili jej stworzenia przez Ojca-Stwórcę, który JEST DUCHEM, a nie genetykiem i lub inżynierem społecznym).

- Ufał Świętemu Życiu piękny serafin, istota, która wcieliła się żeńskie, ziemskie ciało Miriam ze wsi Magdala (hebr. Latarnia)
- bliźniaczy płomień Pana Płomienia, Chrystusa, na Ziemi, na materii i w materii. dziewczyna Jezusa urodzonego we wsi  Bet Lechem (Dom Chleba bo była tam lokalna piekarnia;
pl. "Betlejem") ; Chrystusa nazywanego przez Greków Jezusem
z Nazaretu. W one dni hebrajskie imię Jeszuaa czyli zbawienie, było nadawane chłopcom tak często jak wśród Słowian np. Bogdan. Te ufające Życiu duchowe istoty występujące jako kobiety przekazały światu owoce po których możemy obecnie jako ludzie XXI wieku rozpoznać i odróżnić ziarna Życia od plew. Nie zapominajmy tu o pięknej duchowej istocie ufającej Świętemu Życiu mimo iż była niewolnicą, o ziemskiej matce proroka Mojżesza  hebr. Mosze czyli namaszczony olejem boskiej mądrości, który przekazał ludzkości wyciąg z kodeksu Uniwersalnych Praw.

- Owocem łona prostytutki handlującej swoim ciałem w stajniach był władca Konstantyn. Instytucja zwąca się kościołem nazywa kłamliwie po dzień dzisiejszy "nierządnicą" Miriam z Magdala, życiową partnerkę Jezusa - biologiczne  narzędzie Chrystusa. (Aby nazwać i uparcie przez wieki nazywać kobietę "nierządnicą" trzeba gwoli sprawiedliwości być co najmniej jej niezadowolonym klientem).
- W tym miejscu opłaca się zacytować słowa Chrystusa: Waszym ojcem jest ojciec kłamstwa, w którym nie znaleziono Prawdy, bo Prawdy w nim nie było. "Przeto z człowieka jednego, i to już niemal obumarłego, powstało potomstwo tak liczne, jak gwiazdy niebieskie, jak niezliczony piasek, który jest nad brzegiem morskim.  Także obudzeni obecnie wracamy do naszej wiecznej, prawdziwej i jedynej, wewnętrznej Ojczyzny. Gdyby tę wewnętrzną Ojczyznę świadomie pamiętali i za nią tęsknili,
z pewnością  indywidualnie we właściwym dla każdego czasie
i miejscu znajdą sposobność powrotu do niej. Tęsknota bowiem prowadzi z zewnątrz do wewnętrznego Królestwa.
Zaufanie do Świętego Życia, do Stwórcy Wszechrzecz, Abraham słysząc w sobie pytanie: "Czy jestem gotowy poświęcić swego syna, poświęcić, czyli uszlachetnić go nauką o zaufaniu do Wszechmogącego Świętego Życia, świadomie "ofiarował" Życiu Izaaka (Ichak hebr. On będzie się śmiać, bo najlepiej śmieje się ten, który śmieje się na końcu, gdy już rozpoznał
z wdzięcznością w sercu psychoterapeutyczną wartość kosmicznej psychodramy).

Święte Życie może wskrzesić każdego upadłego ducha który pochopnie obciążył się poważnie żądzą władzy żyjąc w ciele obciążonego mutanta - ofiarę chorych demonów. Grzechem pierworodny jest żądza władzy nad Świętym Życiem i Jego wolnymi formami.
- Wychowany w duchu zaufania Wewnętrznemu Głosowi, Icchak ufał przyszłości i przekazał tę naukę Jakubowi (hebr: ten, który ominie, przekroczy, wykroczy poza i ponad system przykazań,przepisy, nakazy, zakazy, obostrzenia,
dogmaty o "bojaźni bożej", o "wiecznym potępieniu, które ma większą moc niż boskie miłosierdzie" etc ); pobłogosławił tą nauką Ezawa (hebr. ten, który zostawi za sobą mrzonki Matrixa, kodeksu Hamurabiego (hem hu rabbi, (a więc hebr.  to oni, istoty buntujące się przeciw uniwersalnym Prawom kosmosu, etyki
i moralności; oni są naszymi nauczycielami. 

- Ufał Świętemu Życiu Jakub, który otrzymał imię Isar El, hebr: Tam gdzie Stwórca zarządza cytat: Tam, gdzie dwóch zasiada
w Moim Imieniu, w imieniu Świętego Życia - tam JA JESTEM
z wami.
- Ufności do Życia nauczył Józefa i jego synów. (Josef to ten, który pozbiera ufających Życiu spośród wszystkich ludów Ziemi
[ ... wielki tłum, którego nie mógł nikt policzyć, z każdego narodu i wszystkich
      pokoleń,      ludów i języków, Apokalipsa jana 7:9] ... i narodów  tych, którzy ufność świadomie otworzyli w swoich sercach, w głębi duszy.
- My, z XXI wieku nie jesteśmy bynajmniej trzebioną
   z pomocą różnych gatunków szczypiorku trzodą...

- Dzięki zaufaniu do Świętego Życia Mojżesz pozostawał
w ukryciu, ukrywany przez swoich rodziców, bowiem król ogłosił obostrzenia...
- Dzięki zaufaniu Mojżesz, gdy dorósł, odmówił nazywania go synem córki faraona i zdecydował się raczej cierpieć ze zniewolonym ludem Bożym, niż używać przemijających rozkoszy  materialistycznego / pasożytniczego trybu życia władców. Rozpoznał     wartość duchowego bogactwa, jak m.in.  znoszenie zniewag za reprezentowanie świadomości Chrystusa Bożego.

- Mojżesz ufając Świętemu Życiu opuścił Egipt nie uląkłszy się gniewu królewskiego i  wytrwał.

Błogosławieni którzy nie widzieli a jednak zaufali Życiu.

Gdy takie inscenizacje jak plagi i śmiertelna pandemia dotknęła Egipt obmyślone przez niewidocznego, demonicznego władcę, nie umierało to, co pierworodne u tych, którzy ufali Świętemu Życiu. Wiedzieli bowiem, że

 śmierć nie istnieje w świadomości  ŻYCIA

- Ci, którzy ufali Życiu i prowadzącemu ich prorokowi Mojżeszowi, w którym żył cherubin z wymiaru boskiego porządku przeszli suchą stopą przez teren bagna porośniętego (zwanego także Morzem Czerwonym) sitowiem prowadzeni przez Mojżesza prowadzonego telepatycznie., ale gdy materialiści egipscy spróbowali tego samego potonęli, bowiem odrzucili za plecy formułę Wiecznego Życia>>>  Nie moja wola
a Twoja o Życie Wszechwiedzące niech się stanie.

- Ufni Życiu obchodzili obwarowane murami stare miasto Jerycho, którego mury upadły gdy je obchodzili w ciągu siedmiu dni, zaś nierządnica Rachab, która słuchała Wewnętrznego Głosu nie zginęła razem z niewierzącymi, bo przyjęła gościnnie tych, którzy byli posłuszni temu samemu wewnętrznemu głosowi. Stan świadomości łączy; to pole informacji i energii.

A ci wszyscy, choć ze względu na swą ufność Życiu stali się godni pochwały, nie otrzymali przyrzeczonej obietnicy, gdyż Stwórca, który nam lepszy los zgotował w XXI ziemskim wieku, nie chciał, aby oni doszli do doskonałości bez nas.