JESZCZE O MATRIKSIE SŁÓW KILKA - 4 -

- ... wracając do dziurki w Matrycy, która stanowi portal w którym pojawia się błąd w Matriksie (patrz: : artykuł pt. JESZCZE O MATRIKSIE SŁÓW KILKA - 3 - 

Ta dziurka nie musi istnieć zawsze.

- Być może otwiera się ona na krótką chwilę, a następnie zamyka się już na zawsze.

- Być może otwiera się i zamyka od czasu do czasu, tak jak w tym przypadku. Właściciele tego mieszkania powiedzieli swoim krewnym, że widzieli tego dziwnego gościa już kilkakrotnie.
- Dlaczego jednak ów mężczyzna z miseczką w ręce nigdy niczego nie zauważył, aż do tego dnia, gdy zobaczył tych wszystkich ludzi i tak bardzo przeraził się?

- Ponieważ nasze światy nie są arkuszami papieru na stole, a miejsca w których stykają się ze sobą dwa światy nie są zwykłymi dziurkami
- kontynuują berlińscy uczeni.- Takie otwory mogą czasem otwierać się tylko w jednym kierunku, a czasem

w obu... A czasem nie są to w ogóle „dziury”, lecz półprzezroczyste okna, tak, jak w poniżej zamieszczonym opisie następnego przeżycia, o którym doniosła nam jedna z czytelniczek:- Mam obecnie 56 lat, lecz jedno przeżycie, którego doznałam jako 14-letnia dziewczynka, wraca do mnie w myślach wciąż od nowa, przy czym odczuwam zawsze uczucie niebywałego wzruszenia.- Stało się to pewnego dnia, gdy mój ojciec i wuj zdecydowali, że odwiedzą miasto, w którym narodził się mój dziadek. Obaj znali to miasto z przeszłości, bo jako dzieci tam mieszkali.- Zabrali mnie i mojego młodszego brata ze sobą, bo oboje bardzo ich o to prosiliśmy. Byliśmy z bratem bardzo podnieceni, bowiem jeszcze nigdy nie odwiedziliśmy tego miasta.- W domu mojego dziadka mieszkała teraz kuzynka ze swoją rodziną. Miała już dzieci. Jej najstarsza córka miała 14 lat tak, jak ja
i bardzo cieszyłam się, że w końcu ją poznałam.- Mój ojciec i wujek zaproponowali spacer całej rodzinie, przy czym chcieli odświeżyć sobie w pamięci wspomnienia z dzieciństwa i opowiadać sobie nawzajem historie z tamtych lat.- W chwili, gdy wychodziliśmy z domu i  z ogrodu, zaczęłam nagle widzieć podwójne obrazy. - Widziałam naszą obecną, realną rzeczywistość, a zarazem inną, która nakładała się jakby na naszą. W tym samym czasie dotarły do mnie dźwięki z tej drugiej rzeczywistości.- Najpierw tylko szum drzewa. jednak w pobliżu żadnego drzewa nie było.- Wtedy głośno powiedziałam, że w tym miejscu stało kiedyś drzewo i że ja mogę słyszeć jego szum. Wszyscy zamilkli, a moja kuzynka powiedziała, że faktycznie przypomina sobie, iż w tym miejscu rosła dawniej grusza, którą ścięto, gdy była jeszcze dzieckiem.Ale reszta rodziny zaczęła sobie stroić żarty ze mnie i z moich śmiesznych halucynacji, więc już nic więcej nie powiedziałam, jednak z premedytacją szłam nieco wolniej niż cała grupa i pozostałam za nimi w tyle. I nadal mogłam postrzegać w tym samym czasie obie rzeczywistości.- W tej drugiej rzeczywistości zauważyłam nagle małą, chyba siedmioletnią dziewczynkę. Była bardzo ładnie ubrana. Zaczęłam za nią iść w tej innej realności.- Dziewczynka i chłopczyk, w tym samym wieku, oboje przechodzili przez piękną łąkę. Z domów, które stały w okolicy, dochodziły do mnie dźwięki łagodnej muzyki, a ja wiedziałam, że te dzieci wraz ze swoimi rodzicami przybyły tu na wesele. Dzieci szły teraz w kierunku małej rzeczki.
- Byłam w stanie widzieć wyraźnie różnice krajobrazów –  tego obecnego i tego innego. Dzieci doszły do rzeczki i starały się przedostać na drugi brzeg po pniu leżącego w wodzie drzewa. Słyszałam jak dzieci między sobą rozmawiały. - Najpierw chłopiec przeszedł na drugą stronę rzeczki, a potem przechodziła ta dziewczynka. I nagle pośliznęła się i wpadła do wody.
Jej sukienka zaplątała się w gałęziach leżącego w wodzie drzewa i tak znalazła się w pułapce.
Dziewczynka nie mogła się uwolnić i pozostała w końcu z główką pod wodą.- Następnie zobaczyłam tę dziewczynkę unoszącą się w powietrzu nad owym krajobrazem. W tej samej chwili objęła mnie wielka pustka i cisza.
- Widziałam jak ten chłopiec biegnie do wsi, aby wezwać kogoś na pomoc. - Zbiegło się wielu ludzi. Było jednak za późno. Dziewczynka leżała w bezruchu na łące i jakaś kobieta siedziała obok jej małego ciałka płacząc z rozpaczy. Jednak ta dziewczynka, która unosiła się w powietrzu nad łąką, dziwiła się:
„Kto to jest?... i kim są ci ludzie”?
A ja pomyślałam sobie, że to jest z pewnością jej matka.- Wiedziałam, że dziewczynka była bardzo zdeprymowana i postanowiła szybko opuścić ten teren. Spojrzała z góry raz jeszcze na wszystkich, a ja odniosłam wrażenie, że wszyscy ci ludzie byli jej całkowicie obcy. Potem zaczęła wznosić się coraz wyżej i wyżej, a ja pomyślałam sobie jak piękne jest niebo, w którym się unosi.Rozejrzałam się wokoło. Moja rodzina – z obecnej realności – spacerowała nieco dalej i nikt się mną w międzyczasie nie zajmował”.

- Ta tajemnicza historia pięknie przedstawia, jak takie paralelne postrzeganie może objąć kilka rzeczywistości na raz.
- To nie jest po prostu tak, że ta kobieta, wówczas jako czternastoletnia dziewczyna spacerując wymarzyła sobie tę historię.Przez cały czas wiedziała bowiem gdzie się znajduje i postrzegała swoją realność. Zarazem jednak odbierała obrazy i dźwięki z tej sąsiedniej realności.

- Jak widać w umyśle, w świadomości dziewczyny doszło do podziału uwagi, co pokazuje nam, do jakiej niesamowitej wydajności jest zdolny ludzki mózg, a jak mało w życiu codziennym z niego korzystamy. 

Czym była ta druga rzeczywistość?

Czy była to tylko bujna fantazja, czy też kobieta ta odebrała obrazy autentycznych wydarzeń z przeszłości?- Gdyby chodziło tu tylko o bujną fantazję, to skąd mogła wiedzieć o rosnącej tam niegdyś gruszy, którą ścięto na długo przed jej narodzinami?- W trakcie doznawania tego niebywałego przeżycia, zauważyła też, że szczegóły krajobrazu z przeszłości nie odpowiadają tym z teraźniejszości. Kobieta opisuje to zadziwiające doświadczenie, w którym była w stanie postrzegać obie – nie pasujące do siebie – rzeczywistości tak, jakby patrzyła
na czterowymiarowy super hologram.- Najbardziej poruszającą sceną jest naturalnie ta, w której mała dziewczynka
z przeszłości topi się w rzece i zostaje wyciągnięta z wody przez członków swojej rodziny. Czyżby opowiadająca swoje przeżycie z młodości kobieta przypomniała sobie spontanicznie swoją własną śmierć z poprzedniego wcielenia?- A może była tylko świadkiem tragicznego wydarzenia, które w przeszłości przytrafiło się komuś innemu?

- Na to pytanie nie znajdziemy oczywiście ostatecznej odpowiedzi.

Na ile to wydarzenie z przeszłości odpowiada prawdzie? Tego też nie wiemy, ponieważ kobieta ta, wówczas jako młoda dziewczyna z nikim o swoim doświadczeniu nie rozmawiała po tym, gdy członkowie jej rodziny wyśmiali ją, że widzi i słyszy nieistniejące drzewo. W każdym razie, nikt z członków jej rodziny nie był w stanie również postrzegać owej sąsiedniej  rzeczywistości.
- To przeżycie dotyczyło tylko jej samej.- Interesujące są też różnie odbierane przez nią jako obserwatora emocje i myśli owej małej dziewczynki, której świadomość po utonięciu unosiła się nad fizycznym ciałem, jak to znane jest już nam z niezliczonych opisów śmierci klinicznej. Podczas gdy ta mała dziewczynka okazywała oznaki depresji i zdezorientowania – nie wiedząc gdzie jest i kim są ludzie pochylający się nad jej ciałem, nasza obserwatorka dochodzi do logicznego wniosku („to jest
z pewnością matka tego dziecka”) i odczuwa - widząc wznoszenie się świadomości (duszy) martwego dziecka „do nieba” - pozytywne impulsy piękna
i szczęścia.- Jak wynika z powyższego, mogła nie tylko równocześnie widzieć i słyszeć obie rzeczywistości, lecz także jej zdolność odczuwania i myślenia - a więc w zasadzie jej świadomość była podzielona;proces, który dla naszego konwencjonalnego sposobu rozumowania jest raczej niewyobrażalny.- Tu nasuwa się pytanie, co spowodowało to przeżycie? Na ten temat możemy tylko snuć przypuszczenia, bowiem kobieta ta nie może sobie przypomnieć
o jakimś konkretnym mechanizmie.